Titel:The Art of Piano - Great Pianists of 20th Century
Regisseur:Donald Sturrock
Schrijver(s):Christian Labrande, Donald Sturrock
Jaar:1999
Waardering:

The Art of PianoIn “The Art of Piano” komen de grootste pianisten uit de 20ste eeuw aan bod, beginnend bij Ignacy Paderewski en eindigend bij Claudio Arrau. De documentaire legt vooral de nadruk op het spel van de pianisten, op basis van een grote hoeveelheid filmmateriaal uit diverse archieven. Mooi zijn bijvoorbeeld de beelden van Vladimir Horowitz uit een geluidsloze film waarin zijn hoogst eigen, geoliede pianotechniek perfect zichtbaar wordt. Voor de liefhebber van pianomuziek zal de documentaire niet al te veel nieuwe inzichten bieden, daarvoor zijn de korte interviews met hedendaagse pianisten te algemeen en de selectie pianisten te beroemd – het gaat tenslotte om de grootheden uit de 20ste eeuw.

Aangezien “The Art of Piano” vooral een chronologisch overzicht van fragmenten is, blijven kleine porties uit de film dan ook het meest beklijven. Opvallend is bijvoorbeeld dat de relatief onbekende Josef Hofmann bijna unaniem gezien wordt als het, tot op heden, onovertroffen piano genie door zijn hedendaagse collega’s. ((Stephen Hough is wat genuanceerder.)) Voor Glenn Gould is er ook aandacht in de documentaire. De eruditie en welbespraaktheid van Glenn Gould wekken bij mij altijd enige verbazing, vooral omdat het zo haaks staat op het beeld dat van Gould bestaat; een te luid neuriënde, licht geniale zonderling met een hekel aan Mozart. Zo zit de documentaire vol met kleine curiositeiten. Misschien is het als narratief geheel niet zo’n geslaagde film, maar op detailniveau valt er veel te genieten.

Tot slot, Arturo Michelangeli. In de “The Art of Piano” wordt hij geïntroduceerd als een ijdele kwibus die met name aandacht had voor zijn algehele voorkomen het pommaderen van zijn kapsel. In de documentaire toont men echter een opname, waarvan de montage enigszins duizelingwekkend is, van een prachtige uitvoering van de Sonate in B mineur van Domenico Scarlatti.